O ja, wie kent de uitdagende fase niet, pardon, de "autonomiefase" zoals dat tegenwoordig heet. Het is die tijd in het gezinsleven waarvoor je bij jezelf denkt, heel even maar: "Ja, we zijn de babyfase voorbij, ons kind kan lopen, communiceren. Vanaf nu zal alles meer ontspannen zijn." Ja hoor, want ergens tussen het tweede en het vierde levensjaar vindt hij zijn weg in het geheel: Mister Defiance. Dat is wat voedings- en fitnessblogger Melanie (in het Duits) deze ongewenste gast, die momenteel ook haar driejarige dochter bezoekt, liefkozend noemt.
In haar blog (in het Duits) onderzoekt ze deze hele "Wat je ook doet, je doet het verkeerd" fase op een amusante en onderhoudende manier en wijst ze ook op de neurologische redenen die daarvoor verantwoordelijk zijn. En ja, die bestaan, ze zijn zelfs heel begrijpelijk en laten heel duidelijk zien: Als ouders moet je deze tijden gewoon doorstaan en proberen een manier te vinden om te "overleven". Het deel van de hersenen dat verantwoordelijk is voor deze regelmatige uitbarstingen van onze kleintjes heet prefrontale cortex. Het regelt onze emoties, laat ze los of houdt ze tegen. Maar bij kinderen is het gewoon nog niet zo ontwikkeld. Dat gebeurt pas in de loop der jaren en met ervaringen, zoals Melanie meldt.
En daar blijft het niet bij. In stressvolle situaties nemen emoties het stuur volledig over. Spraak en cognitief denken worden gewoon uitgeschakeld en voor de kinderen is er geen verschil meer tussen fantasie en werkelijkheid. Het resultaat: uitbarstingen die in onze volwassen ogen niet te begrijpen zijn.
Melanie en haar partner hebben eigenlijk hun eigen manier gevonden om deze fase te "overleven". Het was eerder toevallig, uit hulpeloosheid en pure wanhoop, omdat onder andere hun lieve lange wandelingen, maar ook hun relatie steeds ongemakkelijker werd dankzij Mister Defiance. Ze gingen gewoon weer "dragende" ouders zijn, zoals ze dat vlak na de geboorte van hun dochter waren geweest. En inderdaad: aangezien nabijheid en dus het "knuffel"-hormoon oxytocine helpen bij het kalmeren van het kind, werkt dit heel goed voor hen drieën. Dankzij de TULA peuter draagzak , die ze samen met hun dochter kozen, kunnen ze in moeilijke situaties gewoon dicht bij haar zijn, haar een toevluchtsoord bieden, de ouder-kind-relatie versterken en samen gemakkelijker ontspannen. Het zijn precies die korte fasen van rust, van inademen en diep ademhalen, zoals Melanie het in haar artikel beschrijft, die er soms zelfs toe leiden dat hun dochter zichzelf kort kan verklaren. Waarom? Omdat haar emotionele controlecentrum - en daarmee Mister Defiance - door de knuffelperiode weer rustig is.
Omdat de blogger zelf een enthousiast atlete is, kan ze niet alleen troosten met de TULA peuter draagzak, maar ook haar bewegingsdrang bevredigen - wat je door het extra gewicht in principe kunt rekenen als een extra trainingseenheid voor haar beenspieren. En als neveneffect versterken de uitgebreide wandelingen ook hun relatie als stel. Vandaar dat dragen een win-win situatie wordt voor het hele gezin.
Om meer te weten te komen over sport en voeding van een trotse babydragen moeder, bezoek Melanie's blog en sociale accounts:
https://www.facebook.com/fitmelicious/